A lenda de Sumac e a PRIMAVERA

Cantas palabras poderías escribir
coas letras da palabra PRIMAVERA?

AVE, RAP... ocorréseche algunha máis?
Hai unha chea delas!

Escríbeas en castelán ou en galego abaixo en "Publica un comentario". A ver cantas atopas!

A lenda de Sumac e a primavera

Fai moito, moitísimo tempo, a Terra vivía baixo un inverno interminaaaable. Os montes, os bosques, as chairas e ata os ríos estaban sempre nevados. As xeadas queimaban as sementes e os brotes tenros das plantas nunca podían acabar de xerminar nos prados. Os seres humanos conseguían alimento con moita dificultade. A vida era durísima con esas temperaturas tan baixas!

Un día, un gran guerreiro inca chamado Sumac (o seu nome significaba “bo” en quechua), fartouse de tanto frío e de tanta fame e decidiu marchar para loitar contra a natureza.

Pretendía invocar a Inti, o mesmísimo deus do Sol, para dicirlle que quentara a Terra cun pouco máis de forza porque o seu pobo case estaba conxelado, non medraban as plantas e non podía alimentar nin as súas xentes nin aos animais que habitaban nela.

Daquela marchou, pero non marchou só. Formou un gran grupo cos homes máis fortes e cos mellores exploradores da zona, e emprenderon a súa viaxe cara a cima da montaña máis alta.

O traxecto era moi duro e cada vez máis perigoso. Moitos dos homes que o acompañaban quedábanse atrás do duro que era camiñar con tanto frío e con tanta neve.

Os poucos que sacaron forzas para seguir percorrendo aqueles empinados e escorregadizos sendeiros, foron sorprendidos de repente por unha terrible tormenta de neve que bloqueou absolutamente todos os camiños que chegaban á cima. Tiñan tanto medo que se quedaron paralizados e asustados berrándolle a Sumac:

- Os deuses non nos queren axudar, Sumac! É un sinal, non queren que sigamos! Temos que abandonar a túa misión, Sumac! Non podemos seguir con esta tormenta!

Pero Sumac non coñecía nin o medo nin o cansazo e seguiu só trepando polas cornixas estreitas e conxeladas ata case tocar o pico máaaais alto da montaña.

Entón, por fin chegou, e cos seus brazos ben estendidos cara ao ceo, invocou ao poderoso deus inca do Sol. Inspirou e berrou o seu nome con todo o aire que tiña nos pulmóns:

- Intiiiiii, Intiiiiii! Non te agoches , Intiiiii, deus do Sooool! Por favoooor, aténdeme, ven e devólvelle a vida á nosa Terra , por favooooor, Intiiiii!

Con tanto ruído, Inti espertou do seu profundo descanso, e con gran esforzo, apartou coas súas enoooormes mans, a néboa e todas as nubes que tapaban o brillo do sol.

Finalmente, todas as nubes escaparon e apareceu, coma por arte de maxia, un inmeeeenso ceo azul. Tan grande que deixou pasar a todos os raios quentiños do sol ata os brotes que agardaban por el na terra dende facía tantíiiisimo tempo.

A neve derretida comezou a caer polas ladeiras en forma de auga. Deslizouse ata chegar aos vales que se encheron de froitos de mil cores, e Sumac puido escoitar por vez primeira o asubío de todos os paxaros do mundo.

Nacera a primavera!

Dende entón, a primavera aparece cada ano e esperta a Inti do seu soño invernal para que quente e reparta alegría, luz, sons e mil cores entre todos os seres vivos do noso planeta.

Feliz primavera a todos e a todas. Aínda que non podamos saír das nosas casas, aquí déixovos algunhas ideas para decorar e festexar esta estación como se merece.

Prepara unha merenda diferente, canta, baila, disfrázate, decora as ventás e deseña algunha casiña para paxaros. Podes usar papel, cartolina, cartón, madeira, ou aínda mellor, usa a túa imaxinación e recicla co que teñas por casa!